Dmytro Wesołowski
Tekst ukazał się w “Kurier Galicyjski” nr 17 (237) 15-28 września 2015
Widziałem ich oczy – oczy dzieci działających w Ruchu „Światło – Życie”.
Są to oczy ludzi bogatych duchem, oczy świecące dobrocią i miłością. Oczy, w których dojrzałem iskrę Bożą. W dniach od 28 czerwca do 13 lipca w Dolinie przy kościele Narodzin NMP odbyła się Oaza Nowej Drogi III stopnia dla dzieci w wieku 13-14 lat, którą prowadził ks. Nazar Biłyk z grupą animatorów. Następnie, od 15 do 30 lipca, odbyła się Oaza Dzieci Bożych II stopnia dla dzieci 11 – 12-letnich, prowadzona przez ks. Łukasza Słabego.
„Oazy nie można się nauczyć,
oazę należy przeżyć”
ks. Franciszek Blachnicki
W przededniu zakończenia drugiej oazy spotkałem się z moderatorem grupy ks. Łukaszem Słabym, z którym pragnąłem omówić kilka pytań, które już od miesiąca kręcą mi się po głowie. Zwracam się do niego „ojcze”, chociaż wiekowo jest rówieśnikiem moich dzieci, i łapię się na tym, aby nie powiedzieć mu „synu”. „Ojciec-syn” w jednej osobie. Rozmowa nam się układa, jakbyśmy się znali od dawna. Nie byłem do niej przygotowany, dlatego wszystko mnie interesowało i było swego rodzaju odkryciem.
– Księże Łukaszu, co to za litery są na symbolu Ruchu? – zapytałem przede wszystkim, bo było to dla mnie rebusem. Ojciec wstał i wyszedł. Wrócił po chwili ze świecą, na której widnieje emblemat, i powoli zaczyna tłumaczyć każdy znak.
– Znakiem Ruchu „Światło – Życie” jest znak fos-zoe, greckie słowa Φ Ω Σ (fos) światło i Ζ Ω Η (zoe) życie, które przy graficznym połączeniu tworzą krzyż. Formuła „Światło – Życie” wyraża jedność pomiędzy światłem, które daje nam Bóg, i życiem, tzn. naszym świadectwem życia chrześcijańskiego. Wykonawcą tej jedności jest Duch Święty. Za Jego przyczyną światło rozumu, światło sumienia, światło Bożego Słowa, światło Chrystusa i światło Kościoła przy tworzeniu dojrzałego chrześcijanina stwarzają nowego człowieka we wspólnocie Kościoła.
Ruch „Światło – Życie” jest jednym z ruchów odnowienia Kościoła według nauki Soboru Watykańskiego II. Łączy on ludzi różnego wieku i powołania: młodzież, dzieci, dorosłych, rodziny, kapłanów, zakonników, członków instytucji świeckich. Dla każdej z tych grup Ruch proponuje odpowiednią formację, która skierowana jest na wychowanie dojrzałych chrześcijan i tworzenie żywego Kościoła. Ruch, który również określany jest jako oazowy, powstał na terenie archidiecezji katowickiej, początki Ruchu sięgają roku 1954, gdy odbyła się pierwsza oaza Dzieci Bożych, którą organizował i prowadził założyciel Ruchu i jego moderator Sługa Boży o. Franciszek Blachnicki (24.03.1921 – 27.02.1987). Podstawą nowych idei o. Franciszka była realność żywej wiary, która określała całą dynamikę jego życia. O. Franciszek Blachnicki po mistrzowsku przeanalizował sytuację, która była wtedy w Kościele, ocenił stan religii w kontekście Słowa Bożego i uczynił odpowiednie działania do jego rozszerzenia.
Piętnastodniowe rekolekcje, nazwane oazami dla dzieci, młodzieży i ich rodzin, późniejsza praca w parafiach w niewielkich grupach wspólnotowych miały pomóc wiernym lepiej uświadomić sobie swą odpowiedzialność za Kościół i realizować posoborową wizję parafii jako wspólnoty.
Zasady biblijne powinne stać się normą zachowania członków Ruchu, a życie ma być podporządkowane do wymóg światła. Obecność w Ruchu skierowana jest na formowanie „nowego człowieka” – osoby dojrzałej, wewnętrznie zintegrowanej i wolnej, która poświęca siebie służbie Bogu, jak Maria, Niepokalana Matka Jezusa Chrystusa. Jako wzór do naśladowania, człowiek powinien postawić przed sobą Niepokalaną Pannę Marię, która jest doskonałym przykładem Nowego Człowieka, całkowicie oddanego Chrystusowi przez Ducha Świętego. Akcentem Ruchu jest życie w Duchu świętym, oddanie Mu siebie i aktywny udział w sakramentalnym życiu Kościoła (sakramentach Kościoła), szczególnie w Eucharystii, która jest zwieńczeniem wszystkiego, w studiowaniu Pisma Świętego i codziennej modlitwie. W taki sposób powstaje nowa kultura, która uwalnia człowieka od wszystkiego, co poniża jego godność: następuje odmowa od alkoholu, papierosów, narkotyków, szerzenie kultury czystości i skromności, jako wyraz szacunku do Dziecka Bożego.
Człowiek, idąc tymi etapami, stopniowo dochodzi do kolejnego etapu, gdy następuje zrozumienie pojęcia „agape” – bezinteresownej miłości, którą Duch Święty rozlewa w naszych sercach i która jest najwyższą formą świadectwa i realizacji osobistości. Wtedy to człowiek obiera służbę, podczas której będzie naśladował Chrystusa w życiu codziennym, służąc wspólnocie i wszystkim ludziom.
Działalność Ruchu skierowana jest do wszystkich ludzi: dzieci, młodzieży i małżeństw. Dlatego każdy powinien znaleźć swoje miejsce w odpowiedniej formacji.
Dzieci przechodzą trzyletnią formację – tzw. Oaza Dzieci Bożych (ODB), następnie jest przejście do Oazy Nowej Drogi (OND), która również trwa trzy lata, a na koniec jest Oaza Nowego Życia (ONŻ), podczas której przygotowują się Animatorzy Ruchu „Światło – Życie”, czyli ci co służą innym. Cele Ruchu „Światło – Życie” osiągane są poprzez realizację programu. Każdy uczestnik Ruchu po ewangelizacji, która prowadzi do przyjęcia Chrystusa jako swego Pana i Zbawiciela, bierze udział w formacji grupy uczniów Jezusa, a potem we wspólnocie Służby (diakonatu) na swoich parafiach, podejmując się konkretnej służby Kościołowi na świecie.
Struktura Ruchu odpowiada strukturze Kościoła. Małe grupy uczestników Ruchu, z zasady tworzone są w parafiach. Wspólnoty są w kontakcie ze sobą, spotykają się podczas Dni Wspólnoty. Ważnie tu podkreślić, że sam Ruch jest w swoim założeniu bardzo parafialnym, skierowuje swoich uczestników do nowego życia w swoich parafiach, aktywnego rozwoju wspólnot poprzez wspólne służenie i życie na parafii.
Ruch „Światło – Życie” dał i daje nadal w Polsce dobre owoce wzrastania wspólnot parafialnych, powołań do życia konsekrowanego, rozwoju ruchów młodzieżowych. W swoim czasie, takie dziania rozwijały się pod patronatem św. papieża Jana Pawła II (wówczas arcybiskupa krakowskiego Karola Wojtyły). Na Ukrainie Ruch zaczął rozwijać się przed kilkoma laty. Jego centrum mieści się w miejscowości Hwardijskie w obw. Chmielnickim.
Dowiedziałem się też, że na Oazę Nowej Drogi III stopnia przyjeżdżał abp Mieczysław Mokrzycki, dzieci spotykały go pieśnią, a arcybiskup zapoznał się ze wszystkimi uczestnikami Oazy i serdecznie powitał młodzież. Rozmowa z hierarchą była bardzo interesująca, bo dzieci miały możliwość zapytania arcybiskupa o rzeczy, które je interesowały. Następnie uczestnicy Oazy zademonstrowali pantomimę o wyzwoleniu człowieka od codziennych masek, które każdy z nas przybiera. Spotkanie z abp. Mokrzyckim zakończyło się wspólną modlitwą i błogosławieństwem.
Dzieci z różnych zakątków archidiecezji lwowskiej zebrały się w Dolinie, aby spędzić czas z Bogiem, poznać Boga lepiej, nabyć nowych umiejętności i wiedzy, jak również lepiej poznać się nawzajem. Wszystko to odbywało się podczas mszy św., pracy w grupach, podczas wędrówek po okolicach i wspólnych wesoło spędzanych wieczorów.
